In memoriam prof.dr. Paul Brombacher

Een markant en erudiet mens

  • 2 min.
  • In memoriam
  • Overig

Paul Brombacher (1930-2020) behoort tot de laboratoriumspecialisten klinische chemie van het eerste uur en heeft heel veel betekend voor ons vakgebied. Een terecht en waardig erelid van onze vereniging. Hij studeerde chemie in Amsterdam en zette daar ook zijn eerste schreden richting klinische chemie. Maar het grootste deel van zijn carrière was hij hoofd van het klinisch chemisch laboratorium van het De Wever Ziekenhuis in Heerlen, nu Zuyderland, en hoogleraar klinische chemie aan de Universiteit Maastricht.

Paul was een innemende persoonlijkheid, bescheiden op het materiele vlak, maar veeleisend op het intellectuele vlak. Ik beschouw het nog altijd als een groot voorrecht door hem te zijn opgeleid en jaren met hem te hebben mogen samenwerken. Hij had de gewoonte zich persoonlijk over nieuwe assistenten te ontfermen. Hij betrok ons overal bij en, behalve over een grote vakkennis, beschikte hij over een schat aan kennis op allerlei gebieden en sprak daarbij vloeiend Frans, Duits, Italiaans en Hebreeuws. Zo heb ik menig gedicht, citaat, bijbel- of Talmoedtekst mogen beluisteren. Hij heeft ons de juiste bagage meegegeven, waarbij het menselijk aspect, gelardeerd met een gezonde dosis humor, altijd de boventoon voerde. Hij wist op uiterst aimabele wijze richting te geven aan onze afdeling en wist kritiek op zeer charmante wijze in zoveel lofspraak te verpakken, dat je nooit het gevoel had iets verkeerd te hebben gedaan, terwijl het je wel duidelijk was dat het anders moest.

Paul werd regelmatig te hulp geroepen bij moeilijke kwesties of het beslechten van conflicten, daar was hij een meester in. Zo herinner ik mij nog een briefje, nadat wij een klein meningsverschil hadden. De boodschap luidde: ‘Met Huizinga weten wij dat we leven in een geschonden wereld en dat we desalniettemin optimist kunnen en moeten zijn. In goede kameraadschap zullen wij derhalve ook de perikelen van het huidige tijdsgewricht voorwaar te boven komen en gelouterd uit de strijd komen, p.s. Lust je koffie? Paul.’ Waar het conflict over ging ben ik vergeten. Hoe hij het oploste weet ik nog tot op de dag van vandaag. We hebben veel gelachen en veel gediscussieerd, vaak over ethische vraagstukken, want die hadden zijn bijzondere belangstelling. Een markant man met vele, vele talenten.

We belden met verjaardagen en ik bezocht hem nog af en toe, de laatste keer was najaar 2019. Het ging hem redelijk goed, hij was nog even scherp van geest als altijd en vertelde samen met Prijnie vol trots over de kinderen en kleinkinderen en we haalden herinneringen op.

Ik zal hem zeker missen.