Schuijt groeide op in de Soesterduinen, waar hij vaak buiten te vinden was. Toen hij in groep 6 zat, werd hij gebeten door een teek. Hij kreeg dikke knieën en kon niet meer goed lopen, laat staan rennen. Dat had nogal wat impact op het leven van de jonge Tim. Artsen behandelden de symptomen tevergeefs. Pas in de tweede klas van de middelbare school werd de diagnose gesteld: de ziekte van Lyme. De behandeling startte en Tim knapt snel op. ‘Dat het zo lang duurde voordat een reumatoloog aan Lyme dacht, komt omdat die ziekte pas sinds 1981 bekend is, mijn geboortejaar. Dus Lyme was gewoon nog relatief onbekend toen ik als tienjarige klachten kreeg.’ Zijn ervaring met Lyme was wel de kiem voor een levenslange fascinatie voor de ziekte en de reden dat hij biomedische wetenschappen ging studeren: hij wist zeker dat hij als wetenschapper een onderzoeksgroep voor de ziekte van Lyme wilde opzetten en “Lyme-professor” zou worden. Het liep anders.
Liefde op het eerste gezicht
‘Toen ik een kleiner lab had bezocht, wist ik het zeker’
Tim Schuijt is klinisch chemicus in Ziekenhuis Gelderse Vallei. Hij wilde altijd de wetenschap in en een eigen onderzoeksgroep opzetten, maar hij werd op slag verliefd op het vak van de klinisch chemicus toen hij een middagje meeliep in een laboratorium. Hij koos voor de klinische chemie, maar moest toen wel zijn andere liefde achter zich laten.
Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen
Heeft u al een account?
