Confabulaties

Als opa nog bij het bestuur van de NVKC gaan? Die vraag heb ik mij diverse malen gesteld toen er een vacature vrij kwam. Al ruim 32 jaar lid van onze vereniging (hoop nog altijd jong van geest) en actief geweest in diverse werkgroepen heb ik toen de plek vrij kwam toch besloten mijn interesse kenbaar te maken om een termijn in het bestuur te stappen. We zijn toch een prachtige vereniging!

Valt het jou ook op dat als je collega’s spreekt op een nascholing of congres, dat vrijwel iedereen aangeeft hoe druk hij of zij is? Na de coronapandemie is er duidelijk een verandering opgetreden in de werkzaamheden en het tempo binnen de laboratoria en ons vak. Dit is ook merkbaar bij NVKC aangezien het steeds lastiger wordt om collega’s te vinden die hun steentje willen bijdragen in commissies, werkgroepen of het beoordelen van richtlijnen. Mogelijk heeft dit te maken met de toegenomen vraag naar complexe diagnostiek in combinatie met de personele krapte die we op de laboratoria ervaren.

Op het moment dat dit magazine via jouw digitale brievenbus op de mat ploft, ben ik alweer een jaar als directeur bij de NVKC aan het werk. Er is een moment in het jaar waarop we cultureel gezien bezig zijn met terugblikken en vooruitkijken: Oud & Nieuw. Organisaties hebben natuurlijke momenten waarop dit gebeurt, denk aan de totstandkoming van de jaarrekening, of het opstellen van de begroting. Ook als individu kennen we dit soort reflectiemomenten. Voor de één is dit rond de zomervakantie en voor sommigen blijkbaar de eerste verjaardag van het directeurschap.